Jee wat heb ik het hier met vlagen moeilijk mee zeg.. Ze zijn weg aan het gaan. De moederkloek heeft een leegte onder haar vleugels. Mijn jongens zijn mannen geworden, zo snel! Als alleenstaande moeder heb ik ze het grootste gedeelte in huis gehad. Mijn jongetjes hadden mama nodig en man, wat was ik graag die supermama, de leeuwin die beschermt en vecht voor haar welpen en alles en iedereen die er maar naar wijst een kopje kleiner maakt. Afblijven, die horen bij mij!
Soms is je leven een warboel en moet je even de tijd nemen om die ‘kluwen’ te ontrafelen.
Ik doe alleen mijn mond open om een paar keer per dag te zingen en te eten. Voor iedere lezing en maaltijd wordt er gezongen! Dat doen ze graag bij Chemin Neuf. Ook tijdens de persoonlijke begeleiding van een half uur, waar de dag geëvolueerd wordt, praat ik. Maar verder is er de stilte, om mij heen en nog belangrijker, naar mate de week vordert, ook in mij.
En wanneer ik dan neerstrijk in mijn kamertje van drie bij twee, met alleen een bed, een kast, een wasbakje met koud water en een bureautje met een leeslampje, dan slaak ik de eerste ontladende zucht. Heerlijk! Ik maak mijn bed op en hang wat kleding in de kast. Stal mijn toiletartikelen uit en zet mijn kaarsjes klaar en mijn brandertje voor de etherische olie. Zo heerlijk wanneer mijn kamertje lekker ruikt en wordt opgesierd door een paar kaarsen. Ik ben er klaar voor.
Stilte is voor mij niet het ontbreken van geluid, nee het is veel meer het toelaten van geluiden en dingen waarvoor wij geen tijd meer vrijmaken, omdat het niet past in ons jachtige bestaan. Het is je hoofd vrijmaken van de gedachten en het stemmetje wat jou er altijd ongenadig van langs geeft. Ze sporen je constant aan om vooral meer te gaan doen en een momentje van vrede komt niet op hun lijstje voor.
We verlangen ernaar, zoeken er ons hele leven naar als het moet. Er wordt over gedicht, gefilmd, geschreven, gezongen, gefilosofeerd, geschilderd en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Als dochter van een ‘Soul’ vader ben ik opgegroeid met Percy Sledge, Sam Cook, James Brown, Stevie Wonder, Al Green, The Manhattans, O’ Jays, The Isley Brothers, en zo kan ik er nog wel een paar opnoemen. En nu hoorde ik pas geleden ‘mijn’ liedje, dat liedje wat mij altijd heeft ontroerd. Als ik het hoor, krijg ik gewoon zo’n heerlijk warm gevoel in mijn hart, gaan mijn ogen dicht en verschijnt er een rustige glimlach op mijn gezicht en dein ik zachtjes mee met het ritme.
Het overvalt me ineens weer. Het is de eerste dag van mijn retraite en ik zit gewoon aan de keukentafel in mijn favoriete huisje Sterkenburg, nog even helemaal niets te doen. Het is een druilerige ochtend, maar de vogeltjes hebben een feestje in de tuin. En terwijl ik eigenlijk zonder te zien naar buiten kijk, is het er weer. Dat allesoverheersende gevoel van dankbare verwondering. Zo’n moment waar je stil van wordt. Dat ik dit allemaal mag meemaken.
Binnen in mij verborgen ligt mijn basis. Daar liggen mijn wortels. Daar zit mijn kern. Je krijgt er het zuiverst zicht op als je teruggaat naar je kindertijd. Daar was jouw karakter, jouw natuur, in de meest zuivere vorm te zien. En dat ziet er voor iedereen anders uit. Het wordt gevormd door meerdere aspecten. Denk bijvoorbeeld aan je opvoeding, opleiding, cultuur, geloof enz.
Laten we bij het begin beginnen. Wat betekent vergeven nu eigenlijk?
Het oorspronkelijke Griekse woord ‘vergeven’ betekent letterlijk loslaten. Als je hiervan uitgaat, dan is het dus iets wat je ZELF zult moeten doen. Ondanks wat er is gebeurd en hoe die ander er ook tegenover staat.
Recente reacties